In de Thar woestijn

Zaterdag 8 april 2017
We worden met z'n allen langzaam wakker in de trein. Iedereen is gelukkig relaxed. De bedden lagen erg lekker. Lekker zacht matras en genoeg ruimte. Na nog een paar uur rijden komen we aan in Bikaner. We hebben geboekt bij Vinayak guesthouse. Normaal komen ze je ophalen, maar nu lukt het even niet. Wel betalen ze de kosten voor de tuktuk (50 rupee). Het valt ons op dat de meeste tuktukchauffeurs niet weten waar de guesthouses liggen. We worden warm onthaald door de manager. Hij runt dit guesthouse samen met zijn vrouw (en kind). Zijn vader woont hier ook. Plus nog twee mopshonden. Gezellige boel.

Bikaner ligt in de Thar woestijn in de regio Rajasthan. De stad is gebouwd in de 15de eeuw en het oude gedeelte is goed bewaard gebleven. We zien nog vele 'havelis'. De mooi gedecoreerde huizen van de handelaars van weleer. Ook weer vele smalle gezellige straatjes waar je makkelijk in verdwaalt. We hebben hier nog een gesprek met een jongeman. Zijn ouders wonen in Dubai en doen in onroerend goed. Hij gaat er af en toe naartoe. Wat hij zelf doet werd niet helemaal duidelijk, maar zijn gezichtsuitdrukking toen Raoul vertelde dat hij voor de regionale overheid werkt sprak boekdelen. Ondanks dat was het toch een gezellig gesprekje met deze moslim. Niet iedereen wil iets verkopen ofzo, maar soms gewoon een praatje maken. We vroegen voor wat leuke plekjes in de buurt en hij legde vriendelijk uit waar we moesten zijn.

Ohja, ik moet nog een aanvulling doen op het reisverslag van 5 april. Vanaf die dag lijkt het alsof Raoul ineens een Indiër is geworden als het ware een kameleon. Iedereen spreekt hem aan in het Hindi, haha, niet zo handig. Maar je hebt weer wel snel contact :-)
De mannen in Haridwar en Bikaner zien er weer anders uit dan in Delhi, zijn heel smal en gemiddeld een stuk langer.

's Avonds ontmoeten we Walter uit Oostenrijk en Anette uit Duitsland. Walter is voor 4 weken in India en Anette is op wereldreis. In India trekken zij samen op. Gezellig stel en het klikt gelijk. De volgende dag gaan we samen een kamelentocht doen in de Thar woestijn met een overnachting in een 2-persoonstentje.

In gewone restaurantjes is het trouwens niet mogelijk om alcohol te bestellen. Ook het guesthouse heeft geen officiële licentie, maar heeft wel bier onder de codenaam 'cold coffee'. We drinken er eentje. Onze eerste 'Kingfisher bier' in India.

Zondag 9 april 2017
Om 7:30 uur vertrekken we met de fourwheeldrive naar de woestijn. De manager van het hotel is afgestudeerd in flora en fauna van de woestijn. Het is overigens geen Sahara achtige woestijn, want er is nog best veel bossage en er zijn af en toe redelijk wat bomen. We zien veel vogels. Witrugduiven, gieren, kanaries, maar ook woestijnratten, hagedissen en antilopen. Na eerst nog even gecheckt te hebben of we niet uit Engeland komen doet hij zijn verhaal. Er staan vele groene struiken. Dit blijken Acaciatruiken te zijn. De Britten hebben deze van oorsprong Afrikaanse struik meegenomen naar India. Helaas is dit een woekerende struik waar de mensen en dieren hier niets mee kunnen. Hij heeft geen stam en het kan niet als brandhout gebruikt worden, want het rookt heel erg. Vogels kunnen er niet in nestelen en het is niet eetbaar voor de dieren. Dit is dus een groot probleem dat alleen maar groter wordt. In Afrika schijnen giraffes deze struik te eten.
Het woestijnvolk is erg ecologisch ingesteld. Ze vernielen niks en kappen ook niks.

Onderweg komen we op een hele bijzondere plek. De onaanraakbaren (er zijn nog twee soorten, de ene zijn vaak schoonmakers, de andere gaan om met dode dieren) halen de dode koeien op in de stad en verzamelen ze op deze plek in de woestijn. Daar wordt de huid eraf gehaald zodat ze daar leer van kunnen maken. De dieren en dan met name de gieren eten de koeien op. De botten worden daarna weer gebruikt voor de verkoop. Van een afstand hebben we er even naar gekeken. De gids vertelt dat hij zelf niet in het kastensysteem gelooft. Hij is van een lage kaste en heeft een goede opleiding gedaan. Maar hij kan vanwege zijn kaste geen baan krijgen. Op deze plek heeft hij een jongen ontmoet die nu bij hem in dienst is. Hij noemt hem 'boy'. Dat komt waarschijnlijk omdat onaanraakbaren namen hebben zoals lelijk enzo. Doordat hij een onaanraakbare in dienst heeft die dus alles heeft aangeraakt wat jij dus ook aan moet raken, wordt hij door buurtgenoten niet aardig behandeld. Dat is dus kennelijk 'not done'.

Daarna komen we aan in een dorpje. Aan de rand ervan ligt veel afval. De onaanraakbaren houden het dorp schoon en gooien het afval buiten het dorp. Iedereen woont hier dus bij elkaar in het dorp met ieder zijn eigen functie. We krijgen bij een familie thuis thee. Hele vriendelijke vrouwen waarvan de hoofdbewoonster weduwe is en haar schoonmoeder en dochter inwonen. Veel mensen hebben hier een traditioneel huis en daarnaast ook een bakstenen huis. Het traditionele huis is ook erg bijzonder. Het heeft een rieten dak en vloer en muren zijn besmeerd met een mengsel van klei, zand en koeienmest. Dat moeten ze om de 9 maanden vernieuwen, daarom is het dus niet populair bij de jongere generatie. Ze waren net een soort fornuis aan het maken van die klei.
Daarna gaan we de kamelen bestijgen. Ieder krijgt een eigen kameel toegewezen waar je de hele dag op rijdt. Je mag niet tussendoor wisselen. De kamelen liggen plat op de grond zodat je er goed op kan. Als ze rechtop staan is het toch best wel hoog. Raoul heeft 'geluk' en krijgt de grootste kameel. Het rijden gaat eigenlijk best goed. De kamelen worden van jongs af aan getraind en luisteren erg goed. De spullen worden op een kar geladen die ook weer door een kameel wordt voortgetrokken. We zijn een soort minikaravaan. Het is een hele dorre omgeving maar heel weids. We horen soms helemaal niets en soms enkel de vogels. Af en toe komen we een geiten- of schaapherder tegen. Ook zien we een kamelenkar waar de bestuurder in slaapt. De gids vertelde later dat kamelen de weg uit hun hoofd weten van de markt naar huis en terug. Jongeren haalden dus vroeger kattenkwaad uit en lieten de kameel stiekem omdraaien. Als de bestuurder dan weer wakker werd was hij dus weer op de markt en niet thuis :-)

Onderweg stoppen we een keer voor de lunch die vers wordt gemaakt. Chapati met een heerlijke aardappel/groentecurry. 's Avonds wordt het kamp opgebouwd. De twee anderen slapen in de buitenlucht en wij kunnen in het tentje iets hoger gelegen. Het is schitterend. De kamelen gaan weer terug naar het dorp en wij blijven achter met 1 kameel en de kar. Er is een heldere lucht en na alweer een heerlijke Indiase maaltijd genieten we na onder de sterrenhemel. Later op de avond komt er nog een woestijnvos gezellig op bezoek. Hij komt alleen voor de rijst. Maar we zijn toch blij met ons tentje.


Maandag 10 april 2017
We worden rustig wakker zonder wekker. Heerlijk. We horen van Walter dat er vannacht een groep koeien in het kamp was die alles overhoop hebben gegooid van de kookspullen enzo. Daar hebben wij niets van meegekregen. Na een ontbijt pakken we alles op de kar en gaan weer terug. Eerst even op de kar en dan besluiten Walter en Raoul om te gaan lopen. We raken al gauw in een dieper gesprek en het is fijn om open te spreken over wat belangrijk is in het leven. 2 dagen en 1 nacht in de woestijn is niet lang, maar je kan je dan wel een beetje indenken hoe het zou zijn als je hier vele jaren zou moeten verblijven.

We komen weer in het dorp aan en Walter en ik waren iets achter op de kar. Al gauw worden we omringd door een groepje kinderen en een volwassen man die met ons op de foto wil. De kinderen willen 'chocolate dinner'. De gids heeft al aangegeven dat een deel van het geld van de kamelentocht naar het dorp gaat. Het is dus niet nodig om hen geld te geven. Daarnaast is het sowieso niet goed om bedelgedrag voor chocolatedinner te stimuleren.

Later gaan we naar de stad om weer te pinnen. Helaas zit het niet mee. Na 6 pinautomaten (ATM) geven we het op. Erg vreemd, want tot nu toe konden we zonder problemen pinnen. De mensen hier zijn ook niet van een nette wachtrij maar proberen steeds voor te dringen. Gelukkig zit er bij sommige ATM's een beveiliger die alles en ook het voordringen in de gaten houdt. Met een glimlach en rustige vriendelijke houding heeft hij alles onder controle.
We hebben gelukkig nog best wat op zak en het guesthouse kunnen we online betalen. In geval van nood kunnen wel ook nog met de creditcard pinnen, maar dat kost behoorlijk wat extra.

's Avonds ontmoeten we nog meer mensen. Een moeder en dochter uit Canada. De moeder was al een paar keer eerder in India geweest. De eerste keer in 1980. Ook ontmoeten we Amelie uit Frankrijk (uit de buurt van de Mont Saint Michel, daar is Raoul jaren geleden al eens geweest, wezen backpacken met 2 vrienden) die in haar eentje door India reist.