Jakarta never sleeps

Lieve allemaal,

Dinsdag 15 september 2015:
We zijn met de trein naar Schiphol gegaan. Er waren geen vertragingen of storingen. Eenmaal op Schiphol hebben we bij La Place gegeten en onze baggage afgegeven. Maarten was al eerder door de nieuwe controle (bodyscan) geweest, maar de rest nog niet. Eerst was er de paspoortcontrole. Daarbij konden EU-paspoorthouders hun paspoort digitaal zelf laten inlezen en vervolgens hun gezicht laten scannen. Dat systeem werkte nog niet optimaal. Iemand van de marechaussee moest regelmatig helpen met het scannen of de controle alsnog handmatig doen. Die rij ging dus net zo snel als de handmatige controle waar wij stonden. Daarna door naar de nieuwe bodyscan. Dat ging wel erg soepel en snel allemaal. Eenmaal erdoorheen kon je zien wat de camera registreert. Gelukkig geen rare plaatjes maar een display die opkleurt bij bepaalde voorwerpen.

Woensdag 16 september 2015:
Na een lange vliegreis zijn we om 23.00 uur goed aangekomen in Jakarta. Heerlijk is het, in het bijzonder voor Raoul, om weer terug te zijn na 4 jaar. Het voelde gelijk al vertrouwd. We zijn door een shuttlebus naar ons hotel nabij het vliegveld gebracht en daar kwamen we rond een uur of 01.00 aan. Het leek ons wel leuk om met een Bintang biertje te vieren dat we goed waren aangekomen. Daarom zijn we nog even de wijk ingelopen. Ondanks dat het 01.30 uur was, was er toch nog bedrijvigheid op straat en de supermarkten waren zelfs ook nog open op dit tijdstip. Jakarta never sleeps. We zijn nog een tentje binnengelopen en wat fris gedronken. Het meisje dat bediende was erg aardig en bleef maar giechelen; ze vond het volgens ons wel erg leuk dat we halverwege de nacht nog even aan schoven. Geen bier gevonden trouwens, want dat mogen winkels in Indonesië officieel niet meer verkopen. 02.30 uur zijn we moe maar voldaan ons bed ingestapt.

Donderdag 17 september 2015:
Om 11.00 uur werden we opgehaald door een driver van het weeshuis. De rit naar het weeshuis was echt weer lachen om alles wat je om je heen ziet gebeuren. Van afgetrapte busjes die enorm volgestouwt zijn met mensen en bijna uit elkaar vallen als je er alleen maar naar kijkt tot een scooter waarop 4 personen (ook kleine kinderen en baby's) meegaan of zo volgeladen is dat je de scooter en de bestuurder zelf niet meer ziet. De bussen rijden ook trouwens gewoon met de deur open. Iedereen kan er dan in of uit springen wanneer die wil. Ook de enorme verkeerschaos is altijd weer een hele happening om te zien, zoveel dat er gebeurt om je heen. Je blijft je verbazen. We reden ook langs enorm grote kwekerijen die zijn aangesloten op de oceaan. Hier worden vis, garnalen en kreeft gekweekt. Begin de middag zijn we aangekomen en we werden ontzettend hartelijk ontvangen. Je voelt je gelijk opgenomen en op je gemak. Het is bijzonder om hier weer terug te zijn en nu ook met de ouders van Anne-Marie. Er stond een heerlijke maaltijd klaar waar we eerst van hebben genoten. Echt smullen gewoon!
Hierna een rondje over het terrein gelopen. Er is een werkplaats waar Ronald en de mannen die zijn achtergebleven in het weeshuis, auto's opknappen en allerlei andere klussen doen om enig inkomen te genereren. Er worden overigens sinds lange tijd geen kinderen meer opgenomen in het weeshuis. Het is nu een terugvalbasis voor de mensen die er als kind zijn gebracht. Zij hebben namelijk geen bloedverwanten. Ronald en Sally runnen het weeshuis. Zij en de andere bewoners zijn als familie (voor hen). We waren niet de enige gasten. De jongere broer van Jane (stichter van Loka Kasih) was er met zijn vrouw Marya en hun zoon Freddy (de familie Zwart). Zij waren hier omdat Marya haar tante was overleden en een nicht ging trouwen. Ook was er een Nederlandse gast genaamd 'Ranko'. Hij was een vriend van die familie.
We hadden het eten nog maar net achter de kiezen, of er stond alweer pisang goreng (gebakken banaan) klaar. Ja, je wordt hier echt volgestopt met allerlei lekkers, eten en goed verzorgen van je gasten is hier erg belangrijk.
Eind de middag nog een rondje in de buurt gelopen, ook door de kleine steegjes. Superleuk, iedereen zegt vriendelijk gedag en lacht naar je.
's Avonds weer een heerlijke maaltijd en Anne-Marie is niet lang daarna naar bed gegaan. Ze was nogal moe.
De rest had nog wel zin in een drankje. De man van een personeelslid wist wel een winkeltje waar ze Bir Bintang verkopen. Raoul ging mee en zat achterop de scooter om het te gaan halen. Het was een leuk ritje waar het bier netjes uit het zicht achter de flessen water in de koeling stond. We hebben geproost op de vakantie.

Vrijdag 18 september 2015:
Na een heerlijk ontbijtje hebben we een dagtrip gemaakt naar het centrum van Jakarta. Er waren weer enorm veel mensen op de been wat resulteerde in heel veel scooters en auto's. Gelukkig zijn er ook tolwegen die dwars door de stad lopen waar je behoorlijk kan doorrijden. Deze wegen zijn door diverse rijke investeerders aangelegd die door het heffen van tol (rond de 1 euro per passage) wat kunnen verdienen. Die wegen zijn goed onderhouden.
We zijn eerst naar Taman Mini geweest. Hier krijg je een indruk van de diverse culturen en bouwstijlen van Indonesië. Ze hebben op ware grootte traditionele huizen van o.a. Sumatra en Sulawesi nagebouwd. Vanuit een kabelbaan zagen we dat ze een kanovijver hadden met daarin de eilanden van Indonesië als kleine eilandjes. Erg gaaf! Ook hebben ze er een enorm buitenzwembad met veel glijbanen. Helaas hadden we onze zwemkleding die dag niet meegenomen.
Hierna gingen naar het nationaal monument (Monas). Dat bevindt zich op een heel groot autovrij plein. Eromheen is de geschiedenis van Indonesië weergegeven in beeldhouwwerk. Van de oorlogen tussen de sultanaten van weleer, de VOC en de moderne tijd. Daarna gingen we de toren omhoog. Het weer was bijzonder helder en het zicht was daarom erg goed. Jakarta is een enorme stad met zo'n 12 miljoen inwoners. We zijn daarna naar het museum geweest. Daar is de geschiedenis weergegeven met handgemaakte en handgeschilderde houten figuren. Er stond een goede en beknopte uitleg bij vermeld.
Op het plein was een markt. Maarten was op zoek naar een pet en Anne-Marie naar een zonnebril. Er was ruim keus en voor een goede prijs is Anne-Marie geslaagd.
Daarna reden we naar Sunda Kelapa, de haven waar ook het oude centrum van Jakarta is. Daar staat een oude wachttoren van waaruit je een goed overzicht hebt over de haven. De toren was eigenlijk al gesloten maar voor een kleine vergoeding mochten we toch nog naar binnen. We zagen van daaruit o.a. de sterk vervuilde haven, een benzineverkoper (wordt aan de kant van de weg verkocht in flessen voor scooters) en een paar jongetjes die een vrachtwagen staande hielden omdat ze een lift wilden (ze klommen op de wagen alsof het niets was). Het was toen alweer 17:30 uur dus gingen we weer terug. Het is namelijk ongeveer een uur rijden als het verkeer meezit. Wij deden er dit keer ruim twee uur over...
's Avonds stond er weer een heerlijke maaltijd klaar. Dit keer o.a. rijst met lamsvleessate, boontjes, groentesoep, pittige kip enz
Na het eten zijn we samen met Ririn simkaarten wezen kopen voor de GSM. Officieel moet je een Indonesische id-kaart hebben om een simkaart te kopen, maar ook dat werd voor ons geregeld. Erg handig, zodat we nu elkaar en in Indonesië voor lokale tarieven kunnen bellen en internetten. Deze avond is voorlopig de laatste avond samen met Maarten en Lies. Wij vertrekken de volgende ochtend naar Makassar (Ujung Pandang) op het eiland Sulawesi. We zien elkaar weer op 1 oktober in Manado.