Shabbat Shalom

Donderdag 2 augustus

Vroeg uit de veren vandaag, want we wilden de zonsopgang zien op de Masada.

Masada is een bergfort op ca. 400 meter boven de Dode Zee, uitgebreid tussen 40 en 4 v.C. door Herodes. Na Herodes' dood kwam het in Romeinse handen, maar in 66 n.C. werd het tijdens de Eerste Joodse Opstand ingenomen door de Zeloten. Nadat de Romeinen de rebellen in Jeruzalem hadden verslagen, bleef Masada het laatste Joodse bolwerk. Minder dan 1.000 verdedigers weerstonden 2 jaar lang de Romeinse belegering voordat in 73 n.C. de linies werden doorbroken. De Joden wilden geen slaven worden en hebben zichzelf toen van het leven beroofd voordat de Romeinen binnenvielen. De restanten van de Romeinse kampen zijn nog steeds zichtbaar.

Om de zonsopgang te zien moesten we lopend de berg op via het Slangenpad. Er was ook een kabelbaan, maar die ging pas 8:00 uur open. Dus om 5:00 uur begonnen we de wandeling. Na een klim van ruim een half uur waren we boven. Vroeg in de morgen als het nog koel is (25 graden) is het nog wel te doen om omhoog te lopen, maar later op de morgen en 's middags echt niet. Dan loopt de temperatuur al gauw op richting de 40 graden. Alhoewel het iets bewolkt was zagen we een prachtige zonsopgang en hadden we een schitterend uitzicht over de Dode Zee.
Op Masada waren een aantal ruïnes te zien, zoals van een paleis, synagoge en warmwaterbaden. Sommige van de ruïnes waren nog goed bewaard gebleven.
Er waren hier ook grote groepen Joden uit allerlei landen. O.a. een groep jongelui uit Amerika. Die waren zeer uitbundig aan het zingen en dansen. Door anderen werd uit bijbelrollen gelezen of gebeden.
Rond 9:00 uur liepen we weer naar beneden. Eerst zijn we maar even terug naar onze kamer gegaan en hebben we wat gerelaxed. Om 3:30 uur uit je bed is toch best vroeg.
Begin de middag zijn we de kustlijn van de Dode Zee afgereden. De Dode Zee is met 249 meter onder zeeniveau de laagste plek op het aardoppervlak. De Dode Zee is ongeveer 1.020 km2 groot. Er zit tussen de 26 en 33 procent zout in het water.
We wilden naar Ein Gedi Beach, maar eenmaal daar aangekomen bleek het hele gebied afgesloten te zijn. Er stonden overal borden met waarschuwingen voor 'sinkholes' en de weg was omgeleid. Het zout van de Dode Zee maakt de bodem op sommige plaatsen broos, waardoor de bodem ineens kan wegzakken. We zijn nog een stukje doorgereden om te kijken of er verder nog een strand was daar in de buurt, maar verder was er niets. Ook aangezien we in de buurt van de grens met de Westelijke Jordaanoever kwamen, zijn we maar omgekeerd. Je mag er niet komen met de huurauto.
Uiteindelijk zijn we bij Ein Bokek op het strand neergestreken. Voor het eerst drijven in de Dode Zee. We zijn vooraf geïnstrueerd dat je het zoute water absoluut niet moet inslikken of in je ogen moet krijgen. Voorzichtigheid is dus geboden en we zakken heel rustig in het water. Wanneer je je laat zakken begin je gelijk te drijven. Een hele bijzondere ervaring. Ook je huid wordt er lekker zacht van. Op de bodem ligt zand met daartussen kleine en grote bollen zout. Dit is trouwens een gemengd strand. Er loopt daarom echt van alles rond. Mensen die volledig bedekt of juist in de allerhipste zwemkleding lopen. Omdat het hier ook zomer is is het water ook warm. Afkoelen gaat dus helaas niet. Er zijn gelukkig wel lekker frisse douches om al het zout af te spoelen en lekker af te koelen.
We hadden gehoopt dat het hier in het gebied iets koeler zou zijn dan zuidelijker, maar helaas is dat niet zo. Van onze hostess Lucia horen we dat het hier warmer is dan elders, omdat het zoute water warmte vasthoudt en het gebied is omringd door bergen.


Vrijdag 3 augustus 2018
Het is weer tijd om naar de volgende locatie te gaan. Eerst even tanken. Dit is de eerste keer en het blijkt dat de tankautomaten alleen in het Hebreeuws zijn. Oei.. Na een paar mensen te hebben gevraagd is er iemand die wil en kan helpen in het Engels. Je kan met je creditcard betalen of contant. Dit keer maar via de creditcard. Het blijkt dat je je kenteken in moet voeren en daarna je persoonsnummer. Het werkt en met een volle tank rijden we naar Caesarea. Het eerste deel van de rit is erg pittig. Veel steile hellingen en haarspeldbochten. De locals hebben volgens mij altijd haast, want iedereen wil je steeds inhalen. Hierna wordt het landschap ineens veel groener. We rijden door bossen en allerlei gewassen. Ook merken we dat het hier veel drukker is qua mensen en verkeer dan in het zuiden. Eenmaal in Caesarea aangekomen stoppen we eerst bij een aquaduct dat nog door Herodes is aangelegd. Hiermee werd water vanuit het Karmelgebergte aangevoerd naar de stad. Hier aan de kust is een groot deel van het aquaduct nog bewaard gebleven. Er is hier ook een strand waar veel mensen gebruik van maken. Daarna gaan we naar de oude haven. Hier zijn de restanten te zien van een door Herodus aangelegde hippodrome, theater en paleis. Deze plaats is daarna door andere rijken ingenomen. Koning Lodewijk IX verbouwde in 1254 de stad tot een echte vesting met flinke muren en 13,5 meter diepe grachten. Leuk weetje: door duikers is er in 2015 een goudschat van zo'n 9 kilo gevonden in de nabijheid van de haven.
Hierna rijden we door naar Haifa. Bij deze stad ligt het Karmelgebergte. Op de berg Karmel hebben de profeet Elia en de 450 profeten van de Baäl een altaar gemaakt om te zien wie er nu God is. Ze zouden beide hun God aanroepen en de God die met vuur antwoordt, Die is God. Na het aanroepen van Baäl vatte het altaar van de profeten geen vlam. Elia riep de Heer aan en toen viel er vuur van de Heer neer, verteerde het brandoffer, het hout, de stenen en het stof.

We verblijven in het appartement van Liel waar we via Airbnb huren. Het is wat verouderd maar wel erg ruim. Prima om 2 nachten te verblijven. We zochten 's avonds een tentje om te eten, maar we merkten dat er veel gesloten was. Na zonsondergang op vrijdag gaat de sabbat namelijk in. Vanaf ons balkon zagen we een sushi-tentje dat wel open was. Daar hebben we heerlijk gesmuld.

Zaterdag 4 augustus 2018
's Ochtends gingen we naar een dienst van Messiasbelijdende Joden. De kerk ligt bovenop de Karmelberg. Het is een actieve gemeente (Kehilat HaCarmel) met ook veel internationale bezoekers. Iedereen begroet elkaar met 'Shabbat Shalom'. Dat betekent: iemand vrede (Shalom) wensen op de Shabbat. We zaten naast een stel dat voor 3 maanden vrijwilligerswerk deed in een kinderprogramma in de kerk. Ze kwamen van de Falklandeilanden. We spraken voordat de dienst begon ook nog even een Nederlandse man uit Haarlem die nu in Israël woont. We konden hem maar even spreken, want hij moest gaan blazen op de sjofar (ramshoorn) om de dienst in te luiden. Dit deed hij samen met een andere man. Tijdens sommige liederen werd er ook op de sjofar geblazen. Wat een prachtgeluid!
De dienst begon met liederen te zingen samen. Alles in het Hebreeuws natuurlijk, maar gelukkig stonden de liederen ook op een groot scherm geprojecteerd in Hebreeuws in letters. Daardoor konden we toch proberen mee te zingen. Alles stond ook in het Engels op het scherm, zodat we ook wisten wat we zongen. Na het zingen was er een woordverkondiging (in het Hebreeuws en in het Engels) over Efeze 3:1-13. Het centrale thema was dat de heidenen mede-erfgenamen zijn en tot hetzelfde lichaam behoren en mededeelgenoten zijn van Zijn belofte in Christus, door het Evangelie. Als afsluiting van de dienst hadden we avondmaal met elkaar. Het was een mooie dienst.

's Middags zijn we naar de Rosh Hanikra grotten gereden. Deze liggen bij de grens met Libanon aan de kust onder aan de voet van steile rotskliffen. Met een liftje gingen we naar beneden waarna je door de grotten kon lopen. Het zeewater sloeg met enorme kracht tegen de rotsen. Dit was prachtig om te zien, maar ook om te horen. Het zorgde namelijk voor een zwaar bulderend geluid. Schitterend.
Terug in Haifa zijn we in de wijk Wadi Nisnas op zoek gegaan naar een falafeltentje. In de Lonely Planet hadden we gelezen dat Michelle Falafel de beste falafel van de stad had. Daar zouden ze best wel eens gelijk in kunnen hebben, want het was verrukkelijke falafel. We namen nog andere hapjes (spinazieflapjes en een soort gehaktballetjes) mee om in het appartement te eten.