Floating village on Lake Tempe

Hallo lezers,

Hier weer een verslag van onze avonturen :-)

Af en toe zien we nog wat versiering hangen van het onafhankelijkheidsfeest van Indonesië. Op 17 augustus is gevierd dat Indonesië vanaf 1945 (70 jaar) onafhankelijk en vrij is. Nederland heeft die datum pas in 2005 min of meer "officieel" erkend.

Donderdag 24 september 2015:

Vanochtend zijn we al vroeg wakker geworden. Vanaf een uur of 5 komt het dorp namelijk al tot leven. De honden en hanen hoor je volop en ook zijn er al veel mensen op de been. Even een check gedaan op kakkerlakken in bed, maar gelukkig is ons dat bespaard gebleven. Om ongeveer half zeven zijn we op het gemakje uit bed gekomen. Even opfrissen en toen aan het ontbijt. Een heerlijk bakje Toraja koffie voor Raoul en thee voor Anne-Marie. We kregen pannenkoeken met banaan en een omelet. Lekker! Gids Elisa had bananen meegenomen, maar was gisterenavond vergeten dat de tros bananen in zijn rugzak zat. Daar had hij dus de hele nacht op gelegen. Het waren dus kleine bananenstukjes in de pannenkoeken. Hij had die nacht overigens geen luxe matras, maar sliep beneden bij de eigenaresse op een rieten matje op de grond. We vertrokken om 8:15 uur wandelen richting Rantepao. Onderweg kwamen we weer vanalles tegen dat daar in het wild groeit, zoals citroengras en Edelweiss. Dit is een klein plantje dat groeit vanaf 1000 meter hoogte. Als de bloem eenmaal heeft gebloeid blijft die voor altijd openstaan. Hij wordt daarom veel door jonge verliefde stelletjes gebruikt omdat de bloem de eeuwigdurende liefde symboliseert. Ook hebben we de palmbomen gezien waar ze de pilaren van maken waar de huizen opstaan en ook veel teakhout bomen.
Anne-Marie was al een tijdje niet zo lekker en op een gegeven moment ging het niet meer om verder te lopen. Gelukkig kwamen we een busje tegen die toevallig naar Rantepao ging. We mochten instappen. Het was een volle bak, er zaten al vier meisjes in, de bestuurder en dan wij erbij plus onze gids en een assistent...
We werden toen netjes bij het hotel afgezet. Daar hebben we afscheid genomen van Elisa en de eindafrekening betaald. Het was een hele goede en vriendelijke gids. Hij komt uit een Toraja gezin van 12 kinderen en hij is de oudste. Zijn leeftijd is 33 en de jongste is 5. Hij is Christen. We hebben zijn vader ook ontmoet en dat is best al een oude vent. Een groot deel van de opvoeding van zijn broertjes en zusjes ligt dus bij hem, daarom heeft hij nog geen tijd voor een vriendin. Net als veel mensen in Indonesië mist hij enkele tanden. Laten het nou net zijn voortanden zijn, wat hem er gelukkig niet van weerhoud om breeduit te glimlachen. We hebben veel met elkaar gepraat en gelachen. Het toeristenseizoen duurt ongeveer drie maanden. Daarbuiten moet hij ieder jaar op zoek naar ander werk. Dit keer heeft hij al een opdracht. Er gaat een groepje mensen op fietsvakantie van Makassar naar Rantepao. Die gaat hij begeleiden. Ook al hebben de mensen heel erg weinig of niks, ze maken er allemaal toch iets van. Erg bijzonder en ook weer een leerzame ervaring. Iedereen helpt elkaar en men deelt (het weinige) dat men heeft.
Volgens Elisa zou er een internet café in Rantepao moeten zijn. Mooi dachten we, omdat we nog geen foto's hebben gepost. Raoul dus de stad ingedoken. Rantepao heeft een redelijk nette hoofdstraat. Maar zodra je de zijstraten in gaat wordt het allemaal wat viezer en armzaliger. Niet te geloven dat mensen hier kunnen leven. Af en toe kleine winkeltjes , een marktje en eettentjes. Kinderen spelen her en der tussen het vuil. Soms hebben ze iets van speelgoed. Hier kwam ik ook twee guesthouses tegen. Her en der heb ik gevraagd naar een Warung internet of Warnet (internet café ), maar helaas nul op rekest. Er waren er wel, maar nu dus niet meer. Goedkoop internet via de gsm heeft de internet café's kennelijk verdreven. Inmiddels was ik ruim een uur weg dus maar weer op het gemakje terug. Opeens liepen daar twee blanken. Uiteraard gingen de lokals een praatje met hen aanknopen. Het bleken Nederlanders te zijn. Ik kon zo uitgebreid van dit schouwspel genieten. Dat is een voordeel dat ik hier niet opval, maar one of the guys ben. Dat gevoel heb ik alleen maar in Indonesië. Bij navraag blijkt dat men op Sulawesi denkt dat ik een toerist van Java ben (of de gids van Anne-Marie als zij er ook bij is). Sommigen vinden het ook vreemd dat ik als Indonesiër toerist ben in eigen land.


Vrijdag 25 september 2015:

Weer vroeg eruit, want op zoek naar de bus van Rantepao naar onze volgende bestemming Pare Pare. Het is niet precies bekend hoe laat de bussen gaan enkel dat er 's ochtends tussen 8 en 10 uur een rijdt en rond 13:00 uur ook een. Wel hebben we de globale locatie van de busterminal weten te achterhalen.
Vanwege onze baggage hebben we besloten om met de motorbetjak richting het centrum te rijden. Dat scheelt weer sjouwen! Op iedere hoek van de straat zijn deze te vinden. Voor een paar euro hadden we allebei onze eigen motorbetjak. We hadden de busterminal snel gevonden, want de bus stond er al. Het was eenzelfde soort bus als de nachtbus. We waren er al om 7 uur en dus ruim om tijd want de bus zou pas om 9 uur vertrekken. In de buurt waren een paar winkeltjes en kraampjes waar we even hebben rondgesnuffeld. Om 8:30 uur moesten we van de chauffeur weer terug zijn. Blijkbaar was iedereen er al, want de bus vertrok al om 8:45 uur. Rond 15:30 uur kwamen we aan in Pare Pare. We wisten niet precies waar in Pare Pare de bus zou stoppen. Dit moest je kennelijk met de chauffeur afspreken. We waren dus iets te ver doorgereden. De bus kon niet meer omdraaien, dus hebben ze ter plaatse twee wildvreemde motorrijders voor ons geregeld om ons naar hotel Denpasar te brengen. De mensen zijn enorm behulpzaam dus dat was geen enkel probleem.
In het hotel hebben we gesproken over vervoer naar Sengkang en Malino. Ze konden slecht engels, maar gelukkig had een van hen een vertaalapp. Het vervoer bleek allemaal mogelijk, maar direct na Sengkang naar Malino was erg duur. We besloten dus om eerst naar Sengkang te gaan en van daaruit transport naar Malino te regelen. Ook in dit hotel waren ze denk ik geen toeristen gewend, want er moesten nog een paar foto's worden gemaakt van ons (ja ook van Raoul) met de meisjes van de receptie.
Het hotel lag op een heuvel, dus we hadden mooi uitzicht op de zee. In de directe buurt was niet zo veel te beleven. Na een klein rondje lopen, hebben we allebei een chocoladecocktail gedronken bij een tentje met een schitterend zicht op de stad.


Zaterdag 26 september 2015:

Tussen 06.00 en 07.00 uur zou de driver komen om ons naar Sengkang te brengen. Hij moest namelijk van ver komen. 06.00 uur stonden we paraat, maar de driver was er nog niet, dus zijn we nog gaan ontbijten in het hotel. Uiteindelijk kwam hij pas om 7:45 uur. Ze hadden een tv in de lobby staan dus we hebben maar wat gezapt om de tijd te doden. Toevallig werd er ook een Engelse preek op de tv gegeven door een Indonesiër en in het Indonesisch ondertiteld. Dat hadden we niet verwacht. Het was een evangelist.
De reis naar Sengkang ging voorspoedig. We kwamen rond 10:30 uur aan bij Hotel Pondok Eka. Gelukkig hadden ze nog een kamer vrij, want we hadden niet geboekt. Binnen mum van tijd had de receptie een gids geregeld genaamd Ully. Hij is een echte Buginees en hij kan uitstekend Engels. We hebben 's middags met hem afgesproken om naar het Tempemeer te gaan. In de tussentijd hebben we langs de rivier gelopen en door de stad. We hebben bij het museun een groot en oud anker zien staan. Dat behoorde een Portugees schip toe. Het Tempemeer is ongeveer 130 km2 groot en op dit moment tussen de 1 en 2 meter diep. In het regenseizoen is het tussen de 8 en 10 meter diep. Het anker en enkele geschriften zijn het bewijs dat het Tempemeer honderden jaren geleden veel dieper was zodat er ook zeeschepen in konden varen.
Toen we in een winkeltje wat drinken kochten kregen we van de eigenaar allebei een echt Sengkangs cakeje. Erg lekker maar wel een beetje zoet. Zeer vriendelijke mensen. Toen zijn we wezen lunchen bij een tentje op aanraden van Ully. Het was even zoeken, maar toen zagen we een enorme rookpluim. Dat bleek de barbecue te zijn waar de vis op wordt gegrild. We konden kiezen uit wel zes soorten vis. Daar kreeg je standaard rijst, sauzen, soep en groenten bij. Zeer mals en lekkere vis! Toen weer terug naar het hotel. Het is gelegen op een mooie plek midden in het centrum en vlakbij de rivier.
Daarna zijn we met Ully naar de rivier gelopen. Hij had een bootje geregeld en we konden daar opstappen. Het was een smalle maar lange boot. Een beetje wiebelig dus voorzichtig en een voor een instappen. Onderweg naar het meer zagen we veel vogels. Er schijnen zo'n 60 vogelsoorten en 20 vissoorten te leven bij en in het meer. We zagen grote roofvogels en ook kleinere vogels die in het water doken om vissen te vangen. Soms met succes! Ook kwamen we veel vissers tegen die met allerlei technieken en netten vis vangen. Ook doen ze al tientallen jaren aan het kweken van vissen op het meer. Dit doe ze door met bamboestokken de vegetatie vast te zetten. Hierdoor hebben de vissen beschutting en vinden ze voedsel. Met bamboehekken maken ze een afscheiding zodat de vis niet kan ontsnappen. Eenmaal per jaar kunnen ze daarvan oogsten. De gevangen vis gaat levend naar de veiling in het dorp en een deel gaat mee naar huis om zelf op te eten. Op een gegeven moment kwamen we aan bij de drijvende huizen. Er was een groepje van iets van 12 huizen bij elkaar. Erg bijzonder. Deze huizen zijn op een bamboe constructie gebouwd en hebben een aparte ruimtes om in te koken, slapen en in de ontspannen. Ook hebben ze aan de achterkant een groot terras waar ze de vis kunnen drogen en waar tevens het toilet is. Ze hadden intussen een mooi zitje gemaakt waar we in alle rust konden genieten van de zonsondergang. Er was geen licht op de boot, maar we konden op de terugreis gebruik maken van natuurlijk licht. De maan schijnt hier behoorlijk fel.
Weer vroeg naar bed, want de volgende dag een lange reis naar Malino van zo'n zeven uur rijden met de auto.