Van zuid naar noord

Hallo iedereen,

Leuk dat je weer met ons meeleeft en ons reisverslag leest!


Zondag 27 september 2015:

Na een lange, ruim 7 uur, durende rit komen we eindelijk bij Hotel Celebes Villa & Resort te Malino. Deze plaats ligt op 760 meter hoogte op een helling van de Gunung Bawakaraeng en is bekend omdat het de ontmoetingsplaats was waar de leiders van Kalimantan en Oost-Indonesië hun plannen beraamden tegen de Nederlandse plannen voor een federatie. Malino is eigenlijk een dorpje waar niets te beleven is. Daar kwamen we al snel achter toen we even een rondje deden.
We zijn de enige gasten in het verblijf met 60 kamers en een zwembad. Best vreemd en stil. Die avond hebben we lekker op het balkon gezeten en zijn weer helemaal bijgekomen van de lange reisdag. Ook hier is het personeel weer bijzonder gastvrij, vriendelijk en behulpzaam.


Maandag 28 september 2015:

Vandaag zijn we gaan wandelen naar de waterval Air Terjun Takapala die zich over een ruim 50 meter hoge rotswand omlaag stort. Ondanks de droogte besluiten we toch om daar te gaan kijken. Het is een heuvelachtige wandeling van ongeveer 6 kilometer. Door de warmte is het best pittig. Af en toe even stoppen om van de mooie plekken te genieten. Mooie vergezichten met rijstvelden en bergen op de achtergrond. We lopen door kleine dorpjes en op veel plekken wordt kruidnagel gedroogd. Onderweg zien we hoe mannen in bomen met precisie de kruidnagelbosjes een voor een van de boom afknappen. Ook zien we hoe de mensen de kruidnagel zorgvuldig van de takjes scheiden. Kruidnagel is eigenlijk een groen/roze bloemknop die enkele dagen wordt gedroogd totdat het de welbekende donkerbruine kleur krijgt. Uiteindelijk komen we bij de waterval terecht. We besluiten om eerst even een lekker koele teh botol te drinken bij een kraampje. Vervolgens worden we door een local geleid naar de waterval. Hij heeft zichzelf uitgenodigd om mee te lopen en krijgt voor de moeite een paar duizend Rupiah. Eenmaal daar aangekomen stroomt er nog behoorlijk wat water van de rotswand. Overal liggen kleine maar ook enorme rotsblokken. Er zijn nog een paar Indonesische toeristen die een frisse duik nemen in het water. Ook zijn er veel kraag-ijsvogels (lat. halcyon chloris) die over het water en rakelings langs de mensen vliegen. Erg mooi om te zien en enorm snel. We genieten ook daar weer volop. Op de terugweg lopen we langs een villa die je kan huren. Het ziet er uit als een klein middeleeuws kasteeltje inclusief kantelen. Bijzonder..


Dinsdag 29 september 2015:

Anne-Marie heeft gisteren geregeld dat er ontbijt klaar staat om 06:30 uur, omdat we om 07:00 uur worden opgehaald. Helaas heeft het hotel dit niet geregeld. Dit herinnert ons eraan om van alle hotels die we hebben bezocht een review te schrijven. Zelf maken we daar namelijk ook altijd gebruik van. Gelukkig geen nood aan de man, want we hebben de avond ervoor proviand voor onderweg gekocht. Onderweg veel goede en slechte wegen. Wat opvalt is dat de vrachtwagens met allerhande bouwmateriaal langsrijdt en dat men de wegen vernieuwd. Raoul heeft ondanks het rijden geen probleem om onderweg te slapen. Voor Anne-Marie heeft de reis zonder slaap gelukkig ook niet lang geleken.
We komen ruim op tijd aan op het vliegveld van Ujung Pandang (Makassar) en genieten daar van een heerlijke tonijnsalade en een warm drankje. Bij het inchecken is het opletten, want men heeft er een handje naar om voor te dringen. Raoul kan daar absoluut niet tegen en zorgt er daarom voor dat we netjes ons plekje in de rij behouden. Daarna heel vlot door de controles heen en door naar de gate. Voor een andere vlucht die gebruik maakt van dezelfde gate komt een groepje mensen niet opdagen. Dat roepen ze netjes om in het Indonesisch en in het Engels. Het gaat immers om niet-Indonesische mensen aan de namen te horen. Hierdoor is onze gate bezet, dus verplaatsen we naar een gate verder. Die mededeling wordt overigens enkel in het Indonesisch gedaan. In het vliegtuig zien we een blank stel. De vrouw valt extra op met lang blond haar en lichte ogen. Die zal ook wel de nodige aandacht krijgen :-)
Na ruim anderhalf uur landen we alweer en zijn nu in Manado (Noord-Sulawesi) beland. Binnen tien minuten staan we bij de baggagebelt. We worden daar opgewacht door een hele horde "porters". Dit zijn mannen die tegen een kleine vergoeding je baggage van de baggagebelt afhalen en ervoor zorgen dat je baggage naar je auto of bus wordt vervoert. We moeten best lang wachten op de baggage en dus hebben even de tijd om op het gemakje om ons heen te kijken. Dat is het mooie van vliegvelden. Er is zoveel leven dat er altijd wel iets is te zien. Met uitzondering van dat ene blanke stel zien we om ons heen enkel locals. Wat ook opvalt is dat bijna iedereen kleine of grote kartonnen dozen van de baggagebelt oppikt. Deze zijn zorgvuldig dichtgetaped en zijn meestal pakketjes die men voor of namens een ander meeneemt. Ook komen er twee gitaren voorbij. Er wordt niet direct gekeken of ze zijn beschadigd. Vervolgens wordt door de beveiliging bij iedereen gecontroleerd of men zijn/haar eigen baggage mee heeft genomen. Op je boardingpas zit een sticker die matcht met de labels aan je ruimbaggage. Daarna weer een horde mensen bij de exit. Ditmaal zijn het taxichauffeurs. We lopen eerst stoïcijns en snel door op zoek naar een rustig plekje en dan pas laten we een taxichauffeur contact maken. Hij heet Chris Hombokan en werkt voor Jantje Lumanauw. Laatstgenoemde persoon verhuurt auto's waarmee chauffeurs een centje kunnen verdienen die geen geld hebben om een eigen auto te kopen. Onderweg naar het hotel is direct te zien dat hier bovenal Christenen leven. Waar we in Zuid-Sulawesi en op Java op iedere hoek van de straat een moskee zien, staan hier aan de rand van Manado veel en af en toe ook enorme kerkgebouwen. We komen aan bij Hotel Griya Sintesa waar we via de receptie contact leggen met Maggie die een tweedaagse trip naar het Tangkoko natuurreservaat regelt. Raoul heeft trouwens (waarschijnlijk van de airco) erge keelpijn en heeft bijna geen stem meer. We duiken daarom Manado in op zoek naar een apotheek. Die zijn er gelukkig meer dan genoeg. Na enkele smoezelige apotheken te zijn gepasseerd komen we opeens in een soort passage met allerlei eettentjes. Het overgrote deel van de aanwezigen is mannelijk en speelt een kaartspel of is aan het dammen. Hier is de sfeer duister en een beetje grimmig. Ook lijkt het of er (boven tafel en dus volledig in het zicht) in goederen wordt gehandeld. We lopen er zekerheidshalve met vlotte pas doorheen. Overal zijn trouwens trottoirs, maar daar is ook alles mee gezegd. Daaronder loopt een riolering die meestal is afgedekt met een rooster of betonnen platen. Dus niet altijd, daarom is het oppassen geblazen dat je niet in een put terecht komt. Ook stinkt het hier enorm. Er zijn desondanks veel mensen op de been en nog meer kleine kraampjes met prullaria op de trottoirs. Een en ander doet Raoul denken aan het Jakarta van 20 jaar terug. Uiteindelijk komen we bij een netjes ogende apotheek aan en de dame kan zelfs uitstekend Engels. Na uitleg van de klachten geeft ze (gelukkig) aan dat antibiotica niet noodzakelijk is. Raoul krijgt daarom zuigtabletten om driemaal daags in te nemen.
Onderweg komen we een bedelaar tegen. Het is een vrouw met grote bulten op haar hoofd en een klein kindje in haar arm. Een hartverscheurend gezicht. We hebben zo snel niets bij de hand en besluiten om op de terugweg eten te geven. De noodzaak is hier wel duidelijk, maar wat moet/kan je verder doen? Het is absoluut een gebedspunt. Want een mens, waar ook ter wereld, is evenveel waard.