All we are is dust in the wind

Zondag 22 september 2019
Na een ontspannen ontbijtje vliegen we eind van de ochtend naar Bolivia. Eerst van Cuzco naar La Paz waar we een tussenstop hebben van ca 5 uur). Het is een klein vliegveld, maar wel met voldoende eet- en drinktentjes. Daarna vliegen we door naar Uyuni, een klein stadje midden in de woestijn op 3.669 meter hoogte. Er staat al een taxi voor ons klaar, dus dat is wel makkelijk.

Wanneer we 's avonds Uyuni binnenrijden lijkt het alsof het helemaal verlaten is. Het zand en stof waait door de lege straten en we zien geen mens. Er is geen straatverlichting en de huizen zijn donker. Na een tijdje komt hier gelukkig verandering in en zien we wat leven op straat. We verblijven in Kory Wasy Hotel. Op de foto's een schitterend hotel met mooie grote kamers. Helaas heeft onze kamer geen ramen of enige ventilatie. Het vorige hostel had wel een raampje van 20 x 20 cm. Ook niet echt de moeite. Hierdoor hadden we allebei al wat last van een verstopte neus en zaten dus niet te wachten op een kamer zonder ventilatie. Gelijk verhaal gehaald bij de receptie, want we hebben kamers gezien met een raampje. Niet naar buiten toe, maar wel naar de binnenplaats. Na veel pijn en moeite blijkt dat die kamers wel vrij zijn, maar niet schoongemaakt en ook zonder schoon beddengoed. Het is maar voor één nacht en een schone kamer is toch ook wel lekker. Tot we gingen slapen de deur opengelaten voor nog een beetje frisse lucht.

Maandag 23 september 2019
We verzamelen om 10:30 uur bij het hoofdkantoor van Red Planet Expedition op zo'n 5 minuten van ons hotel. We gaan op een 3-daagse trekking door de woestijn van Uyuni. Hier is een enorme zoutvlakte (daarover verder meer), de grootste lithium voorraad ter wereld en veel zand en rotsen.

Er zitten al best wat mensen te wachten. Het is een gemêleerde groep van 17 personen. We rijden met 3 terreinwagens. In onze wagen zitten twee zestigers uit Australië en twee dertigers uit Canada op huwelijksreis. Zij hebben allemaal de Inca Trail gedaan. Dat is vooral erg knap van die ouderen, want het is een hele pittige 4-daagse tocht door de bergen naar Machu Picchu. Verder hebben we nog o.a. drie jonge Belgen, twee Italianen en ook twee Britten.

De rit begint en net buiten Uyuni staan oude locomotieven (de meesten uit de 19e eeuw) weg te roesten. Dit waren de eerste treinen van Bolivia en werden gebruikt om zilver en andere grondstoffen te vervoeren. De Engels sprekende gids vertelt in geuren en kleuren over Bolivia en de geschiedenis. Naast de Spaanse geschiedenis hebben ze ook mot (gehad) met Chili. Bolivia strekte zich vroeger uit tot de kust, maar dat is dus ingepikt door Chili. Dit gebeurde volgens de gids heel stiekem. Terwijl de Bolivianen hun meerdaagse carnaval aan het vieren waren met de nodige drank, bleek na afloop van het feestgedruis dat ze een stuk land waren kwijtgeraakt. Dit is eigenlijk nog beperkt gebleven doordat Bolivia door het Andesgebergte moeilijk toegankelijk is. De Chileense troepen konden daardoor niet verder trekken en nog meer land veroveren.

We vervolgen onze rit en stoppen in het dorpje Colchani. Hier mogen we bij een familiebedrijfje naar binnen. Zij verzamelen nat zout en verwerken dat naar barbecue zout en consumptiezout. Dit is voor de meeste lokale families de primaire bron van inkomsten. Vanwege het hoge zoutgehalte kan je hier namelijk bijna niks verbouwen. Verder zijn er ondergrondse dikke lagen samengeperst zout (tot wel 180 meter) die ze in stukken blokken kunnen zagen. Deze zoutblokken zijn zo sterk dat ze hier huizen van kunnen maken.

Daarna rijden we door naar de zoutvlakte 'Salar de Uyuni'. Dit is de grootste zoutvlakte op de wereld (10,582 km²). Het ligt op 3.663 meter hoogte. Deze is ontstaan doordat de zee hier heel lang geleden is verdampt. Hier kan je trouwens niet komen in de zomer. De zoutvlakte bestaat uit natuurlijk gevormde zeshoekige harde zoutplaten. Daartussen zit zachter zout. In de zomer staat het grondwater hoger, waardoor de platen los komen te liggen en je kan wegzakken.

Het is eigenlijk een grote witte egale vlakte die oneindig lijkt door te gaan. In de verte is het omringd door bergen en vulkanen, maar die liggen zo ver dat je die over het algemeen bijna niet ziet. De chauffeurs gebruiken die om te navigeren. In het noorden is de berg Chipaya en in het zuiden de vulkaan Licancabur op 5.935 meter hoogte.

Op deze zoutvlakte heb je geen perspectief. Het is daarom de ideale plek om grappige foto's te maken waarbij de ene persoon heel groot is en de ander heel klein. Als je er voorwerpen bij gebruikt wordt het nog leuker!

Daarna rijden we door naar Isla Incahuasi. Dit was vroeger een vulkaan die onder de zee lag. Nu de zee is drooggevallen is het een eilandje middenin een "zee" van zout. Verder groeien hier metershoge Trichocereus cactussen die wel 1.000 jaar oud kunnen worden. Vogeltjes bouwen hier hun nestje in en eten van de cactusvrucht. De lokale bevolking offert hier één keer per jaar een lama aan pacha mama (moeder aarde) voor genoeg regen en een goede oogst.

We overnachten in een hotel gemaakt van zoutblokken in het dorpje Atulcha.

Dinsdag 24 september 2019
Vandaag bezoeken we verschillende lagunes die door de mineralen in het water rood zijn gekleurd. Hier foerageren duizenden flamingo's (drie van de zes soorten flamingo's). Het is een schitterend beeld om deze roze gekleurde dieren in het wild te zien. Ze eten het rode plankton en algen waardoor hun witte en grijze veren geleidelijk aan roze kleuren.

We lunchen op een afgelegen plek nabij een rotspartij. Het blijkt dat we niet alleen zijn. Er woont hier namelijk een Viscacha, dat is een soort konijn/kangoeroe met een lange staart. Die zit ons vanuit de rotsen te bekijken terwijl wij aan het lunchen zijn. Stiekem komt hij steeds dichterbij. Hij lijkt niet bang voor ons te zijn. Iemand gooit een stukje broccoli en dat lust hij wel. Met zijn kleine voorpootjes pakt hij het op en eet het net zoals een eekhoorn dat doet. Als we zijn uitgegeten worden alle groente restanten op een grote steen gelegd. Dat verklaart dus waarom die Viscacha daar zit.

We zien regelmatig kuddes alpaca's rondlopen. Bij een groene vlakte stoppen we om dit van dichtbij te bekijken. Het is hier zo groen, omdat er allerlei waterstroompjes doorheen lopen. Er is gras, struikjes en mos. Hier lusten de alpaca's wel pap van. Ze zijn er in wit, bruin en allerlei combinaties daarvan. Er loopt ook een baby alpaca rond. De gids legt uit dat er verschillende kuddes alpaca's (van verschillende eigenaren) vrij rondlopen die 's avonds uit zichzelf terugkeren naar hun eigen stal.

Onderweg in de wagen hebben we de raampjes zo vaak mogelijk open voor wat frisse lucht. Af en toe moeten ze zo snel mogelijk weer dicht vanwege een zand- of stofwolk door de wind of door ander verkeer. Ook een keer tijdens de lunch zitten we binnen en wordt het opeens helemaal donker. Door het raam zien we geen hand voor ogen. Blijkt dat er ineens een enorme zandstorm voorbij raast. Wij blij dat we daar niet in liepen! Heel bizar dat je binnen enkele seconden kennelijk in een zandstorm terecht kan komen.

Het hele gebied is omringd door vulkanen. Van een afstand zien we de semi actieve Ollague op 5.840 meter hoogte. Die is duizenden jaren geleden uitgebarsten. Er komt nu enkel continue stoom uit. Heel het gebied is dus eigenlijk gevormd door het vulkanisch geweld van weleer. Dit zorgt voor een grillig landschap. We wandelen tussen bizarre rotspartijen en landschappen. Het is net of we op mars rondlopen. Op ongeveer 4.850 meter hoogte lopen we op de top van de vulkaan Sol de Mañana. Hier ruikt het naar zwavel en lopen we tussen de borrelende modderpoelen. Om ons heen spuiten de gassen en dampen uit de grond. Er is hier één geiser die enorme gaswolken uitblaast.

's Avonds na het eten gaan we in de hot springs. Het water is zo'n 35 graden en heeft een zachte grindbodem. We zitten op 4.850 meter hoogte. In het pikkedonker met een Boliviaans biertje in de hand hebben we met het blote oog een ongekend mooi zicht op de heldere sterrenhemel. De fonkelende lichten zijn planeten en de continue brandende lichten zijn sterren. De melkweg strekt zich uit als een wolk over de sterrenhemel en Boliviaanse sterrenbeelden van o.a. een lama en een katapult (de Grieken kennen dit sterrenbeeld als de schorpioen) zijn uitstekend zichtbaar. Dit hebben we nog nooit zo meegemaakt. Echt fantastisch mooi. Ook zien we een vallende ster.

Woensdag 25 september 2019
Dit is de laatste dag van de woestijntrekking. Na het ontbijt rijden we naar het drielandenpunt van Bolivia, Argentinië en Chili. Hierna zetten we een deel van de groep af bij de grens van Chili. Zij zetten hun reis daar voort, de rest gaat terug naar Uyuni. We worden vooraf gewaarschuwd voor de strenge controle vanwege drugssmokkel. Dat is niet voor niets, want onderweg zien we meerdere bandensporen van illegale routes naar Chili.

Onderweg naar Uyuni stoppen we regelmatig om de benen te strekken en zodat de chauffeurs even kunnen rusten. We komen nog langs een bijzondere rotsenpartij die door de ontdekker is vernoemd naar Salvador Dali. Met een beetje fantasie zie je een olifant en een vrouw. De terugreis duurt in totaal ongeveer 7 uur. Zoals gepland komen rond 17:00 uur aan in Uyuni.

Nu we weer in de bewoonde wereld zijn en weer online, komen er allerlei berichtjes binnen. Ook van de vliegmaatschappij Amaszones dat er wijzigingen zijn van de terugvlucht. Dit was al van enkele dagen terug met het verzoek om met spoed te reageren. Ohoh! Geluk bij een ongeluk is er op 10 minuten lopen een kantoor van deze maatschappij en die ook nog eens open is tot 19:00 uur. Wij daar naartoe en de beste man typt en zoekt in de computer. Na ongeveer een kwartier wordt de manager erbij gehaald en in het Spaans gediscussieerd. Hierna krijgen we uitleg dat het is gelukt, maar dat het even duurt voordat de tickets gereed zijn. Die worden straks naar ons gemaild. Heel fijn dat het mondeling is opgelost, maar totdat we de tickets hebben zitten we toch niet helemaal ontspannen. Om 18:50 uur komt het verlossende bericht en zijn de tickets in goede orde ontvangen :-)

We verblijven trouwens weer in hetzelfde hotel als eerst in Uyuni. Ze hebben de boodschap begrepen en dit keer hebben we een kamer met raam dat open kan. Met de tickets in bezit en het raampje open kunnen we eindelijk rustig slapen.

Donderdag 26 september 2019
Vandaag vliegen we van Uyuni naar La Paz. Hier hebben we een tussenstop van 8 uur voordat we doorvliegen naar Santa Cruz. We zijn inmiddels bekend op het vliegveld van La Paz en zitten hier en daar en ook even buiten. Er zijn hier ook slaapcabines te huur waar we lekker even een uurtje in verblijven. Allebei nog even in de massagestoel voor enkele Bolivianos en dan zijn we klaar voor de vlucht naar Santa Cruz.

We verblijven in Hostel Sweet Home voor onze laatste nacht. Santa Cruz ligt op 417 meter. Even wat anders dan de eerdere hoogtes waarop we hebben gezeten. Kunnen we alvast weer een beetje "ontwennen". Vrijdag 27 september 2019 begint onze echte terugreis. Eerst vliegen we op Madrid en na een stop van 2 uur vliegen we door naar Amsterdam.

Hierbij sluiten we het reisverslag. Bedankt voor het meelezen en meeleven. Adios en tot ziens!