Machu Picchu

Hallo allemaal,

Bedankt weer voor jullie reacties. We vinden het heel erg leuk om te lezen. Het zit er helaas alweer bijna op, maar we hebben ook weer zin om jullie weer te zien!

We verblijven op enorme hoogtes en hebben nog niets verteld hoe we dit ervaren. We zijn geleidelijk aan de hoogte in gegaan, maar ondanks dat heeft Anne-Marie er best last van gehad. In het begin voelde ze zich vooral heel misselijk en licht in het hoofd. Dit is gelukkig na een paar dagen over gegaan. Nu merken we het vooral aan het feit dat we veel sneller buiten adem zijn. De ijlere lucht voelt benauwder aan. Even met een snelle tred een heuvel op lopen gaat dus een stukje lastiger, want binnen een mum van tijd sta je enorm te hijgen. Rustig aan dus. We merken wel dat we steeds meer aan de hoogte gewend raken en dat we minder snel buiten adem zijn.

Groetjes,

Raoul en Anne-Marie

Donderdag 19 september 2019
's Ochtends om 07:30 uur vertrekken we van Cuzco met de trein naar Aguas Calientes. Er rijden verschillende treinen. De route schijnt erg mooi te zijn, daarom hebben wij gekozen voor de Vistadome van Perurail. Die heeft grote ramen en een deels glazen dak, zodat je goed om je heen kan kijken.

Aguas Calientes is een klein stadje dat enkel per trein te bereiken is en ligt op 2.410 meter hoogte. Het is als het ware de toegangspoort tot Machu Picchu. Wij verblijven in Hotel El Tambo. Dit ligt in het gezellige centrum en wordt door een jong gezin gedraaid. De meeste mensen verblijven hier één nacht, net als wij. Maar er zijn ook mensen die in één dag naar Machu Picchu gaan en weer terug. Het is hier heel toeristisch. Overal eettentjes en winkeltjes. Er is veel hoogteverschil, dus je moet regelmatig klimmen.

We lopen het dorpje door en komen waar de lokale mensen wonen. We schrikken hoe de mensen hier leven. Deze hutjes liggen een eind van het centrum vandaan, maar je zou het eigenlijk geen hutje durven noemen. Met zoveel toeristen verwacht je dat de mensen het wel wat beter zouden hebben, maar helaas. Ook in de buitenwijken van Cuzco zagen we veel armoede.

Wel is er een enorm sportveld dat erg mooi en netjes is. Hier spelen veel kinderen in hun trainingspakken en schooluniformen. Ook wordt hier eten klaargemaakt. Het lijkt erop alsof iedereen gewoon mag aanschuiven. Dat is dan wel weer mooi. Ook zien we kinderen zichtbaar genieten van waterijsjes in alle kleuren van de regenboog, die ze voor een paar cent kunnen kopen. Wat een andere wereld is dit.

Er zijn twee mogelijkheden om bij Machu Picchu te komen. Je kan gaan lopen (ca anderhalf uur) of met de bus (ca 30 min). We hebben hier tot op het laatste moment over getwijfeld, want we hebben entreekaartjes voor Machu Picchu voor 6:00 uur 's ochtends. Dan gaat het ook open en ben je dus de eerste. De eerste bus gaat om 05:00 uur. We kiezen voor de bus en kopen alvast een enkeltje naar boven voor morgen.

's Avonds eten we wat in het centrum. Overal staan er muzikanten op straat. Soms in groepjes en soms solo. Allemaal met panfluit en gitaar. Erg knap als je dat allebei tegelijk kan bespelen!

Vrijdag 20 september 2019
We staan vroeg op voor de bus. Bij de aankoop van het busticket zeiden ze dat de bus om 05:00 zou vertrekken, maar dit blijkt dus 05:20 uur te zijn. Om 04:00 uur staan we al paraat en we zijn de eerste in rij :-) De straathonden hebben gelijk door dat er mensen verzamelen en komen met horden op ons af om te schooien. De busmaatschappij is gelukkig voorbereid. Wanneer ze vervelend doen wordt de tuinslang erbij gehaald en zijn ze gelijk weg. Om 04:30 uur staat er al een serieuze rij en om 05:00 uur kunnen we het einde van de rij bíjna niet meer zien.

Om 05:20 uur komen er wel 5 bussen die de hele meute naar Machu Picchu gaat brengen. Het is een hele steile rit naar boven met haarspeldbochten tot en met. Om 04:00 uur zagen we al mensen naar boven lopen die we onderweg met de bus nog steeds zien lopen op de berg…. Anderhalf uur ammehoela! Wat zijn we blij dat we met de bus zijn gegaan.

Bij de entree van Machu Picchu zijn toiletten. Binnen Machu Picchu niet. Snel nog even gaan, want we hebben nog ca 10 minuten voor de poorten opengaan. Anne-Marie houdt ons plekje vooraan bezet, terwijl Raoul even gaat. Zal je net zien dat de bonnetjesautomaat bij de toiletten het niet doet. Net op tijd komt er een monteur die de zaak reset en om een paar minuten voor 6 staan we gereed. Achterom kijkend zien we een enorme massa mensen staan, want de bussen rijden af en aan. Tegenwoordig is er een daglimiet qua aantal personen en mag je maximaal 3 uur in Machu Picchu verblijven. Kun je nagaan toen dat nog niet zo was. Dat zal een chaos zijn geweest.

De poorten gaan open en als een van de eersten mogen we naar binnen. Na nog een flinke klim door een stukje jungle zien we opeens Machu Picchu. Wow! Na alle ruïnes die we al hebben gezien spant dit echt de kroon. De Spanjaarden zijn hier nooit geweest en het is dus niet door hen verwoest of beschadigd. Op een paar Duitsers na die er in 1860 zijn geweest is het pas in 1911 door een andere westerling "ontdekt". De Amerikaan Hiram Bingham werd er toen door lokalen naartoe geleid. De Machu Picchu is trouwens niet genoemd in de "Koninklijke kronieken van de Inca's".

We zijn op 2.430 meter hoogte en het is een plek die in mysteries (en soms in de wolken) is gehuld. Niemand weet precies wanneer of waarom deze Inca stad is verlaten. Gelet op de vele woningen en terrassen voor voedselproductie zouden er zo'n 500 mensen kunnen hebben gewoond. Met nog steeds werkende regenwaterafvoer en irrigatiekanalen, een heel trappenstelsel en paden is het een unieke plek. De huizen hebben geen daken meer, want die werden van hout en riet gemaakt. Op een paar plekken hebben ze dit gerestaureerd, zodat je een goed beeld hebt van hoe de huizen eruit moeten hebben gezien.

We gaan niet gelijk de ruïnes in, maar lopen eerst omhoog. Omdat we één van de eersten zijn kunnen we de ruïnes van bovenaf bekijken zonder dat er al hordes mensen tussendoor lopen. Hierna lopen we naar de Inca brug. We volgen een smal pad langs de berghelling dat door de Inca's is aangelegd. Op sommige plekken hebben ze meters aan fundering gelegd om het pad een beetje egaal te maken. Ook op dit pad is afwatering en op sommige plekken staan er zelfs muurtjes tussen het pad en de afgrond. Je kan de Inca brug zelf niet op, omdat daar jaren geleden iemand vanaf is gevallen het ravijn in. Van een veilige afstand kunnen we het bewonderen.

Dan gaan we de ruïnes in. De eerdere ruïnes die we hebben gezien vallen hierbij echt in het niet. Het is bijna niet te beschrijven hoe gaaf het is om hier echt rond te lopen. Het is nog zoveel groter en mooier dan we van te voren hadden verwacht. Er zijn kleine en grote gebouwen, pleinen en tempels. Sommige huizen hebben zelfs twee verdiepingen. Alpaca's lopen hier vrij rond en houden het gras en begroeiing kort.

Nu begint het wel druk te worden met mensen. We zijn heel blij dat we zo vroeg zijn gegaan en na ongeveer 4,5 uur gaan we weer terug.
Naar beneden lopen i.p.v. met de bus was één van de tips van Elisa.

Vanuit de bus hebben we de route al een beetje gezien. Die doorkruist op enkele punten de weg. Het is een flinke afdaling door de jungle. We doen het op het gemakje en na ca. anderhalf uur zijn we beneden. Onderweg komen we veel mensen tegen die zwaar hijgend met de tong op de grond naar boven strompelen. Een meisje vraagt hoopvol of het nog ver is. Op dat punt hadden wij ongeveer 30 minuten naar beneden gelopen. We moesten haar dus teleurstellen dat het nog best een eind is. De moed zakte in haar schoenen...

We komen weer in Aguas Calientes aan en hebben nog tijd om even wat te drinken. Daarna stappen we weer in de trein van 15:20 uur naar Poroy, dat ligt dichtbij Cuzco. Van daaruit met de taxi weer naar Hostel Hatun Quilla in Cuzco.

Zaterdag 21 september 2019
Vandaag doen we het rustig aan. In de buurt is het historisch regionaal museum waar we naartoe gaan. Het is een klein museum met een afdeling van (pre)Inca voorwerpen en een afdeling met Spaanse voorwerpen. Niet zo indrukwekkend, maar wel leuk om even gezien te hebben. Daarna lopen we door naar een Inca muur waar een steen in zit die maar liefst 12 hoeken heeft waardoor die precies past. Het is een enorm blok en we hebben geen idee hoe ze dit voor elkaar hebben kunnen krijgen.

Op Plaza des Armas zien we veel leven. Er is een of ander festival bezig. Het lijkt op een soort carnaval. Mensen dansen en hebben kleurrijke kostuums en maskers op. Ook is er muziek dat door een bandje wordt gespeeld. Er zijn steeds verschillende groepjes die een eigen dans en eigen muziek hebben. Een groepje mannen blaast op zo'n grote schelp als er weer een groepje klaar is. Een vrolijke bedoeling! Tot slot wordt er een soort relikwie weggedragen en is het voorbij. Bijzonder!

We gaan vroeg naar bed, want morgen vliegen we naar Bolivia.