Welcome to the jungle

Maandag 2 september 2019
Vandaag vliegen we van Lima naar Iquitos. Het is een vlucht van ongeveer 2 uur met LATAM airlines. Dit gaat prima. Inchecken kan bij een touchscreen zuil en daarna enkel bagage afgeven. Iquitos is enkel bereikbaar per boot of vliegtuig. Het is de grootste stad ter wereld die niet bereikbaar is per weg. De stad is gesticht in 1750 door missionarissen en kwam tot bloei in 1870 door de export van rubber. Ten tijde van de eerste wereldoorlog stopte dit, omdat zaadjes van rubberbomen waren weggesmokkeld uit Brazilië. Er werden toen rubberplantages gebouwd in Peninsula Maleisië. Het verkrijgen van rubber was op die manier veel goedkoper dan van rubberbomen in het wild af te tappen.

Als we er bijna zijn zien we vanuit het vliegtuig het regenwoud en kronkelende rivieren. Het vliegveld ligt er middenin. Er zitten maar tientallen meters tussen de landingsbaan en de bomen. Als we uitstappen komen we in een heel ander klimaat en temperatuur dan in Lima. Het is hier ca 35 graden en het zonnetje schijnt vrolijk in je gezicht. Er is maar één bagageband en binnen een paar stappen sta je weer buiten.

We worden opgehaald door de eigenaar van Hostel Poseidon. Hij had hiervoor een machinebedrijf in Lima en heeft nog maar net dit hostel overgenomen samen met zijn vrouw. Het vorige bedrijf van hem liep niet meer zo goed. De wisseling naar toerisme bevalt hem, want hier is wel wat geld in te verdienen. In de hal van het hostel staan nog allerlei grote machines. Die moeten nog weg. Het is verder een prima hostel. Simpel, maar wel netjes. Er is zelfs een zwembad.

In Iquitos rijden duizenden tuktuks. Het zijn eigenlijk omgebouwde motorfietsen met een zitje voor twee personen erachter. De Japanners hebben de tuktuks hier destijds naartoe gebracht. Om de paar seconden rijdt er wel één voorbij en heb je goedkoop vervoer (enkele Soles per persoon) door heel de stad. Erg handig. Het voelt een beetje als Azië. De bussen zijn eigenlijk omgebouwde vrachtwagens. Daar is vervolgens een houten constructie opgezet met zitplaatsen en raampjes.

We rijden met de tuktuk naar het Plaza de armas de Iquitos. Dat ligt in het centrum. Van daaruit lopen we naar de boulevard met een heel mooi uitzicht op de jungle en een aftakking van de Amazone. Dit deel van de stad ligt enkele tientallen meters hoger dan de Amazone zelf. We kunnen van hieruit naar het water lopen. Hier wandelt en ontspant de lokale bevolking ook. Er ligt hier ook een enorm drijvend huis dat in het regenseizoen op het water ligt. Nu dus op het droge. Er zitten ook wat vogels. Het is hier verder lekker rustig. Geen tuktuks of ander lawaai. Het is enorm warm en er zwemt iemand lekker in het water. Opeens springt hij omhoog uit het water. Dat is schrikken! Gelukkig blijkt er geen krokodil te zijn, maar waarschijnlijk gewoon een vis die hem kriebelde.

In de stad zelf is niet zoveel te beleven. Eigenlijk is het wat troosteloos. Beetje viezig en armoedig. Wel zijn er meerdere speelautomatenhallen. Kleine kinderen verkopen bij de deur losse sigaretten aan de klanten.

Rond 18:00 uur is het al donker. Inmiddels is het alweer avond en na een hapje te hebben gegeten gaan we weer terug naar het hostel. De eerste tuktuk vraagt veel te veel geld en de tweede weet niet precies waar het hostel is maar wil ons wel brengen voor 10 Soles. Dat is een redelijke prijs, want het is een rit van ruim een half uur. Onderweg nog een keer tanken en we komen weer veilig aan. De eigenaar van het hostel had ons onderweg nog geappt, omdat hij wat ongerust was. Superaardig!

Dinsdag 3 september 2019
De dag begint met een ontbijtje met o.a. een gebakken eitje en gebakken banaan. Ook lekker verse ananassap. Er zit nog een ander Nederlands stel (broer en zus) die 2,5 week door Peru reizen. Zij gaan ook een jungletoer maken, maar bij een andere organisatie. Wij zitten bij Amazon Experience en gaan naar Pacaya Samiria. Dat is het grootste nationale park en reservaat van Peru. Het is maar liefst 20.800 km2 groot. Dat is ongeveer de helft van Nederland.

We worden stipt om 8 uur opgehaald door een jongedame die uitstekend Engels spreekt. Ze is 19 jaar en studeert aan de universiteit. We hebben vooraf al onze dagrugzakken ingepakt, omdat we 4 dagen in de jungle gaan rondtrekken. De grote backpacks kunnen we op het kantoor achterlaten. In de wachtruimte zitten 2 Amerikaanse gasten die ook een trekking gaan doen. Zij hebben de snake trail gedaan naar de Machu Pichu. Dat is een langere en zwaardere tocht dan de Inca trail. Het leek erop alsof we met z'n vieren de jungle tocht zouden maken, maar zij gaan de "luxe" versie doen. Zij verblijven namelijk in een lodge en wij 1 nacht in een houten hut en 2 nachten in een tentje in de jungle. Wel gaaf dat we dus eigenlijk een privé trekking hebben. Naast de gids (Davis) reist zijn vrouw (Angelica) ook mee. Zij kookt voor ons en heeft gaspitjes en eten meegenomen. Ze hebben thuis 3 kleine kinderen.

We beginnen met een autorit van 2,5 uur naar Nauta. Een stadje van waaruit alle boten varen. Het is een asfaltweg en heel af en toe zien we een paar hutjes. Hoe verder we komen hoe meer we de bewoonde wereld achterlaten.

Eenmaal aangekomen staan de tuktukkers al te wachten. Ze vechten om de spullen en ons naar de boot te mogen brengen. De gids wijst rustig 3 tuktukkers aan en we gaan door. Terwijl de boot gereed wordt gemaakt hebben we nog tijd om even rond te lopen. Er zijn veel kleine winkeltjes en een drukte van belang. We zien een enorme laadboot met hardhout aanmeren en allerlei kleine bootjes die groepjes mensen vervoeren. Vooral locals of Zuid Amerikaanse toeristen. We zien slechts enkele blanken. Dan kopen we nog wat drinken en snoepjes voor onderweg.

De boottocht over de Amazone (dit deel heet Marañón) duurt in totaal ca 5 uur. We varen tegen de stroom in dus het gaat niet zo snel. Het is een grote, maar smalle, houten boot waar makkelijk ca 16 mensen plus bemanning op kunnen. We zitten dus lekker ruim. Omdat we niet zo snel varen kunnen we onze ogen en oren goed de kost geven. Onderweg zien we vele vogels en roze en grijze dolfijnen.

We komen aan bij het officiële entree van het reservaat. Daar moeten we onze aankomst en als het goed is straks ook ons vertrek noteren. Terug in de boot krijgen we Juane. Dat is een traditioneel gerecht van gestoomde gekruide rijst met kip ingepakt in bijao bladeren (lijkt op bananenbladeren).

Daarna varen we door naar het dorpje Buenos Aires. Dit is het laatste punt van de bewoonde wereld. In deze gemeenschap leven 20 families. De meisjes krijgen hier al kinderen vanaf 13 jaar. De gezinnen hebben daarom allemaal veel kinderen. In dit hele gebied bij de Amazone is er 3 maanden per jaar een lage rivierstand en de rest van het jaar staat het water vele meters hoger dan nu. In het dorpje staat een kerk en een school. Peruanen houden van voetbal dus uiteraard is ook hier een voetbalveld. De mensen slapen met 1 familie in 1 huis. Ze zijn gewend om geen aparte kamers te hebben, maar kunnen wel een afscheiding maken met kleden.

Er is een familie die hun huis deels hebben opengesteld voor gasten. Het is een groot houten huis met meerdere kamers die min of meer gescheiden zijn door een dun houten wandje. Onze kamer heeft een bed met klamboe en daar is alles wel mee gezegd. Er is geen deur, maar een klein gordijntje met daarboven een lampje. De banjo (wc) is buiten het huis, zo'n 25 meter verderop. Het pad ernaartoe is overdekt, dus dat is wel handig. Overigens is het niet verlicht. We hebben allebei een hoofdlampje mee wat echt noodzakelijk is in de jungle. Toen Raoul naar de wc ging en daarna Anne-Marie bleek dat er een grote tarantula rondliep in het hok… Raoul had er gelukkig niets van gemerkt, maar Anne-Marie was blij dat ze die spin vooraf had gezien en niet tijdens het gebruik :-)

Wanneer we wat zijn gesetteld gaan we in de omgeving de eerste trekking doen. Hierbij een overzichtje met welke dieren we allemaal in de jungle hebben gezien in de afgelopen dagen, o.a. rivierdolfijnen (grijze en roze), de grote zilverreiger, sokoireiger, kapreiger, verschillende soorten adelaars, , haviken, ijsvogels, ara's (papegaaien), tarantula's, kikkers, apen (geelstaartwolaap, brulapen, kapucijnapen), alligators (waar wij zitten kunnen ze 3 meter worden, in de meren tot wel 8 meter), franjeschildpad, mieren (bladsnijdersmieren, miersoldaten) en nog veel meer!

Na het zien van de zonsondergang doen we nog een avondtrekking. Daar zien we nog een groepje doodshoofdaapjes hoog in de bomen.

Woensdag 4 september 2019
's Ochtends hebben we de eerste regenbui. We zitten immers in het regenwoud dus verrassend is dat niet. We varen 2 uur verder de rivier op en dieper de jungle in. Als lunch krijgen we rijst met groenten en gebakken vis (van de Arapaima, die kan wel 3 meter lang worden en 200 kg zwaar). Overigens komen de ingrediënten van al onze maaltijden steeds uit de jungle. Dat maakt het extra bijzonder en alles is altijd vers.

Bij de middagtrekking zien we watermeloen- en rijstplantages van de lokale gemeenschap. Het gehele reservaat is van de overheid, maar de lokale gemeenschappen mogen kleine oppervlakten gebruiken om voedsel te verbouwen.

Daarna komen we aan in het kamp. Er staan al twee simpele houten constructies waar een zeil overheen wordt gespannen. Daaronder worden de tentjes gezet. Een voor ons en een voor de gids. Het zijn maar simpele koepeltentjes waar we maar net inpassen. Ook staat er een zelfgemaakte tafel en bankje.

Raoul heeft een gesprek gehad met Davis de gids. Davis heeft het niet zo op Spanjaarden. Zij hebben destijds Peru veroverd ten koste van de Inca's en de lokale bevolking. Wat hij vooral vervelend vindt is dat de Peruanen nu in hun gedrag en cultuur op Spanjaarden lijken. Ze spreken allemaal Spaans. Interessant is dat de overheid zo'n 5 jaar geleden bezig is geweest met een landelijk lesprogramma om hun moedertaal Quechua weer te leren. De status is daarvan is hem nu onbekend. Hij zou het wel mooi vinden als de Peruanen allemaal weer hun originele moedertaal zouden spreken. Raoul begrijpt dit wel en legt uit dat de Nederlanders, toen zij Indonesië hadden gekoloniseerd, een harde scheiding hadden tussen blank en inlanders. Ze kozen er destijds daarom juist voor om het Nederlands niet te leren aan de inlanders. Het Bahasa Indonesia werd ingevoerd om voor heel Indonesië één taal te hebben. Dat was voor de Nederlanders ook wel handig zodat zij op ieder eiland dezelfde taal tegen de inlanders konden spreken i.p.v. op ieder eiland een andere taal. Ieder eiland heeft nog steeds zijn eigen dialect. Al met al ligt het er dus maar aan hoe het kwartje valt. Het is en blijft toch best een aparte gewaarwording om Peruanen Spaans te horen spreken. Je verwacht toch onbewust een exotische taal en geen "Europese" taal. Datzelfde geldt natuurlijk ook voor bv de Filipijnen. Het verleden is niet terug te draaien, maar dat het koloniseren van landen een enorme impact heeft gehad en nog steeds heeft is wel duidelijk.

Na het avondeten is het al donker. We gaan nu met de kano op zoek naar alligators. Een heel stuk verderop zitten ze. Je ziet ze met het blote oog niet zitten, maar als je in het donker met je zaklantaarn schijnt reflecteren hun ogen. Bij de grote alligators houden we voor de zekerheid genoeg afstand, maar de kleintjes van ongeveer een meter groot kunnen we van dichtbij benaderen. Ook zien we vuurvliegjes in de jungle. Heel apart om af en toe die lichtjes te zien in de donkere jungle.

Voordat we onze eerste nacht in een tentje in de jungle hebben worden we welkom geheten door een kakkerlak die bovenop de tent zit precies bij de ingang. Bij het wegslaan springt die natuurlijk precies onze kant op! Haha, mooie eerste nacht. Daarna in het donker naar de "wc" en dan lekker slapen met junglegeluiden om ons heen.

Donderdag 5 september 2019
We hebben gelukkig goed geslapen. Nu lekker ontbijt op de boot. 3 broodjes met omelet met groenten uit de jungle. Daarna gaat de crew ontbijten. Van zojuist gevangen vis o.a. piranha is soep gemaakt. Ze lopen er nogal van te smikkelen dus Raoul wordt uitgenodigd om dit ook eens te proberen. Het ziet er wel een beetje apart uit. In het kommetje soep zit een hele piranha. Het is verrassend lekker. Ook de vis is erg mals. Er zit niet veel vlees aan en best veel graten, maar heeft wel veel smaak. Anne-Marie proeft het ook en vindt het ook lekker.

We varen 2 uur stroomopwaarts de rivier de Pucate op en gaan dan de jungle in. Het is een trekking van 3 uur in de jungle. We zien weer apen en lopen naar het Iricahua meer. Dat meer ontstaat in het droge seizoen. In het natte seizoen is het verbonden met de rivier. Hier zitten Anaconda's, grote alligators en matanee (soort zeekoe). Het is wild en ze laten zich helaas niet zien. Wel zien we enorme kapokbomen van honderden jaren oud.

Op de terugweg gaat het weer regenen. Gelukkig minder hard dan gisteren. De lokale gids, Elmo, maakt voor ons een soort paraplu van grote junglebladeren. Dat scheelt toch behoorlijk.

Na het eten gaan we vissen op piranha's. Met aas van vis gaan we met simpele hengeltjes aan de slag. De hengel is een lange stok met draad, een loodje en een haakje. Je schijnt er 's ochtends en 's avonds het beste op te kunnen vissen. Eerst aas aan het haakje bevestigen en dan met je hengel in het water bewegen om ze te lokken. En dan hengelen maar. Anne-Marie vangt er zeven en Raoul vangt er vijf plus twee kleine meervallen. Die laatste twee moeten we teruggooien. De piranha's hebben scherpe tanden en bijten dus echt hard. Ze zijn ook best agressief en geven zich niet zomaar gewonnen. De gids haalt de haakjes er voor ons uit. Heel voorzichtig lukt het Raoul ook. En ja, hij heeft al zijn vingers nog :-)

Vrijdag 6 september 2019
's Ochtends gaan we weer vissen op piranha's. Raoul heeft een goede dag en vangt er een stuk of 12. Bepaalde vissen zoals sardientjes en kleine meervallen gooien we terug. Best even apart als je dat voor de eerste keer doet met een spartelende vis in je handen.

Die middag hebben we de laatste jungletrekking van een uur of twee. Daarna begint de terugreis met de boot. Dit gaat gelukkig een stuk sneller dan de heenreis, want we varen met de stroom mee. De lokale gids wordt in het dorpje afgezet en hij neemt de dagvangst mee naar het dorpje.

Eenmaal terug in Hostel Poseidon kunnen we eindelijk weer normaal douchen en naar de wc. Wat een luxe! Dat waardeer je pas wanneer je dat allemaal niet hebt. Het was een geweldige ervaring in de jungle.