Avonturen in de woestijn

Hallo allemaal,

Leuk dat jullie meelezen en af en toe een reactie plaatsen. Voelt een beetje alsof we samen op reis zijn. Het gaat hier goed en we genieten van elk moment. Dit is vakantie.

Groetjes en tot over een paar weken weer!

Raoul en Anne-Marie


Zaterdag 7 september 2019
Het is tijd om nu echt afscheid te nemen van de jungle en onze wonden te likken. We hebben ons steeds goed ingespoten met Deet, maar dat belet de muggen en andere beestjes niet om te steken. Ze hebben in het bijzonder Anne-Marie te grazen genomen. Een ruwe schatting ca 175 bulten…

Vandaag vliegen we terug naar Lima. We worden weer netjes afgezet bij het vliegveld. Het vliegveld ziet er allemaal nog nieuw uit en alles loopt gesmeerd. De eigenaar van het hostel meldde vanochtend nog dat er een vrachtauto tegen stroomkabels is gereden en dat de stroom is uitgevallen in dit deel van de stad. Reparatie zou 4 uur duren. Dit zorgt gelukkig niet voor vertraging van de vlucht, maar zonder airco is het wel heel erg warm in de wachtruimte. Buiten is het hier namelijk steeds meer dan 35 graden en heel vochtig. In het vliegtuig draait de airco op volle toeren, zodat we gauw weer zijn afgekoeld.

Het plan is om met de bus van Lima naar Huacachina te gaan. We hebben daarom een hotel in Lima uitgezocht dat maar een paar minuten van het busstation lopen is. Je moet er namelijk 45 minuten vooraf al zijn en de bus vertrekt om 06:15 uur. Wat dat betreft zijn ze hier heel stipt.

Normaal gesproken kan je tickets kopen via hun website, maar dat lukt niet. De busmaatschappij heet Oltursa en we kunnen ook gewoon op het busstation tickets kopen voor de bus van morgenochtend. Dit gaat heel makkelijk en zonder gedoe aan de balie. Je kan zelfs je stoel uitkiezen. Er zijn twee opties: een stoel die 140° ligstand heeft of een stoel die 160° ligstand heeft. We zitten bovenin en vooraan voor een goed uitzicht. Voor in totaal 110 Soles (€ 30) kunnen we een busrit maken van bijna 300 kilometer.

Daarna in de buurt een hapje eten bij een van de vele eettentjes. De mensen eten hier best laat. Rond 19:00 uur begint het pas een beetje binnen te druppelen. Na weer een heerlijke Lomo Saltado gaan we lekker vroeg naar bed.

Zondag 8 september 2019
We zijn ruim op tijd op het busstation en nu is het wachten. Er komen ondertussen meerdere bussen aan waar mensen uitstappen. Het is een hele bedrijvigheid. Rond 6:00 uur worden we door iemand van de busmaatschappij persoonlijk opgehaald om de bagage in te checken. Deze bus heeft meerdere stops, namelijk Paracas, Ica, Nazca, Camana en Arequipa. Onze backpacks worden netjes gelabeld met de bestemming en een nummer. Dan hoppen we de bus in. Het is een hele luxe toerbus met heerlijke stoelen en veel beenruimte. Het is niet druk en we zitten met maar 6 personen bovenin, terwijl er wel 30 personen kunnen zitten. Ze draaien zelfs films in de bus en de tijd gaat heel snel. We vertrekken ongeveer 10 minuten later dan gepland vanuit regenachtig Lima, maar we komen wel netjes op tijd aan op de bestemming. De busrit duurt ongeveer 5 uur.

Onderweg zien we de ruige kustlijn van westelijk Peru. Af en toe zijn er baaitjes met zandstranden. De zee is ruig en de golven beuken op de rotsen. Vanuit het vliegtuig zagen we al dat er heel veel schepen voor de kust liggen, maar vanaf de kust zie je dat niet. Naarmate we verder rijden wordt de omgeving steeds zand- en duinachtiger. Er worden hier mooie huizen gebouwd. De wijkjes zijn ommuurd met een groot hek ervoor. Duidelijk bedoeld voor de beter gestelden. De veelal zelfgemaakte hutjes van de bouwers van die huizen en boeren in de omgeving staan in schril contrast met de betonnen kasteeltjes. Er staat hier nog veel grond te koop langs de kust. Dus de natuurlijke duinen zullen te zijner tijd plaats moeten maken voor de mens.

We komen aan in Ica en krijgen onze bagage netjes terug. Er staat al een taxichauffeur die ons naar Huacachina kan brengen. Een jonge Franse backpacker moet ook die kant op en rijdt gezellig mee. Hij heeft vanavond al de nachtbus naar Arequipa. Lijkt ons best lastig dat je dan een hele dag met je bagage zit. Wij gaan naar Hostel Huacachina Sunset. Daar blijven we 1 nacht.

Huacachina is gelegen naast de stad Ica. Het is om een kleine waterplas gebouwd als een soort oase. Het enige dat we nu missen is iemand die een fles Punica opent. Overal om je heen zie je duinen en zand. De hoogste natuurlijke zandduin op de wereld, de Cerro Blanco, staat verderop in de buurt van Nazca. Die is maar liefst 1.176 meter hoog en meet 2.078 meter boven zeeniveau. Onze hoogste duin in Nederland bij Schoorl (55,4 meter) is dan eigenlijk maar een heuveltje.

De receptionist kan uitstekend Engels dus daar maken we gelijk gebruik van. Hij helpt ons met het boeken van een toer in de woestijn bij een organisator. We gaan met een buggy door de zandduinen (gemiddeld 200 meter hoog) rijden en zandboarden. Anne-Marie heeft dit gezien bij '3 op reis' en wil dit heel graag doen. Zo gezegd zo gedaan. Aan het einde van de boeking zegt de organisator nog dat hij denkt dat Raoul een Italiaan is. Haha, dat hebben we nog nooit gehoord. Misschien komt het vanwege zijn charmes :-)

Tot die tijd hebben we lekker wat tijd over om hier eens rond te kijken en te relaxen. Het is een gezellige drukte. Veel toeristen van overal op de wereld lopen hier rond. Er is een kleine boulevard met leuke restaurantjes. Ook zijn er wat winkeltjes. Anne-Marie haar zonnebril is kapot gegaan en hier heb je ze voor het uitzoeken. Voor een paar euro koopt ze een echte Ray-Ban ;-)

Er lopen ook enkele vrouwen rond in traditionele kleding en bijbehorende hoed. De meeste mannen hebben een hip en kort kapsel. Mannen zoals Leo Rojas (bekende panfluitspeler uit Ecuador) zijn op 1 hand te tellen.

Om 16:00 uur verzamelen we voor het buggyrijden en zandboarden. We zijn met 8 personen en lopen naar de plaats waar al de buggy's staan verzameld. Eerst nog toeristenbelasting betalen en dan mogen we de duinen op. De buggy's zijn vierwielaangedreven en helemaal open. Voor de veiligheid heeft de buggy een veiligheidskooi en iedereen draagt een veiligheidsgordel. De buggy heeft een enorm vermogen en we schieten weg de woestijn in. Het lijkt wel alsof er geen rem op dat racemonster zit, we gaan harder en harder. Dan ineens steil omhoog, een scherpe bocht en dan recht naar beneden! Alsof we in een achtbaan zitten! Dit gaat gepaard met heftige angstkreten van de vrouwen. En zo gaat het nog wel even door. We stoppen drie keer om te zandboarden. Eerst op een niet zo steil stuk, zodat we een beetje kunnen wennen. Vanwege de veiligheid mag je niet staan, maar moet je erop liggen. Er wordt eerst nog wax op je board gedaan en dan naar beneden sjezen! Als iedereen beneden is worden we opgepikt met de buggy. Dat is echt wel beter dan de duinen opklimmen. Op het einde stoppen we op een mooi uitzichtpunt om de zonsondergang te zien.

Maandag 9 september 2019
Vanochtend vroeg vertrekken we voor een boottocht bij Islas Ballestas. Dat zijn een paar eilandjes (oppervlakte 0,12 km²) voor de kust van Paracas waar allerlei wild leeft, zoals zeeleeuwen, humboldtpinguïns, Humboldtaalscholvers en de Peruaanse pelikaan die Guano produceren. Dat is hele bijzondere vogelpoep. Uit onderzoek is namelijk gebleken dat Guano 30 keer efficiënter is dan koeienmest. Dit maakt het veel geld waard en Spanje heeft zelfs oorlog gevoerd met Peru van 1864 tot 1866 door die eilandjes in bezit te nemen. Het is nu een beschermd gebied, ook vanwege de dieren. Hier is ook een van de grootste kolonies jan-van-genten. Verder mag je er niet zwemmen of op de eilanden komen.

Op de heenweg moesten we een aanwezigheidslijst invullen en ook waar je vandaan komt. Achterin de bus hoorden we opeens: 'en waar komen de andere Nederlanders vandaan?'. Bleek dat er 3 jonge mannen uit Zuid-Holland aan het rondtrekken zijn. Twee van hen zijn neven en die andere heeft een Peruaanse vriendin die er ook bij is. Het is erg gezellig om met elkaar op te trekken.

Om bij Islas Ballestas te komen gaan we per speedboot met 10 personen. De zee is 's ochtends relatief rustig, maar het is toch best een wilde tocht van zo'n 30 minuten over de Stille Oceaan. We klappen met de boot op de golven en krijgen regelmatig een verfrissende plens zeewater in ons gezicht. Op de heenreis zien we een enorme tekening in de rotsen (geoglief), de Candelabra Geoglyph, van 150 meter hoog en 50 meter breed. Het is onbekend wie deze rotstekening heeft gemaakt en waarom en wanneer. Het lijkt een beetje op een kandelaar of cactus.

Bij de Islas Ballestas zien we enorme zwermen vogels vliegen. Overal zie je de Guano liggen en kan je het ruiken. Het is zeer ruig gebied met scherpe rotsen waar de zee tegenaan beukt en er is een hele sterke stroming. De kapitein van de boot doet het uitstekend en we varen heel dichtbij de rotsen. Daar zien we de zeeleeuwen die op de rotsen liggen. Ook nog kleintjes. Eentje wordt er zelfs nog gezoogd. Verder zien we krabben en de vogels van heel dichtbij.

De vaart terug gaat niet zo soepel. De zee is wilder geworden en opeens valt de motor stil.. blijkt dat er resten visnet in de schroef zit. In de haven liggen honderden vissersbootjes die kennelijk ook aan elkaar vastliggen. Terug in de haven raken we verstrikt in de touwen en botsten we tegen vissersbootjes op. Gelukkig zitten er toevallig vissers op die bootjes en kunnen ze net op tijd een paar stootwillen ertussen gooien. Nat, maar ongeschonden komen we weer aan wal. Fijn om weer vaste grond onder de voeten te hebben.

De chauffeur wacht op ons en we lopen snel terug naar de parkeerplaats. Hier staan vele busjes en mensen te wachten. Het blijkt dat bijna iedereen een andere bestemming heeft. Dat is voor de chauffeurs een hele puzzel en komt op ons chaotisch over. Er wordt druk heen en weer gebeld en mensen van het ene busje in het andere geplaatst. Op een gegeven moment zitten we met die Nederlanders in een busje naar Huacachina. Maar rijden ho maar.

Na in totaal ongeveer 45 minuten wachten zijn we het zat en besluiten om eruit te stappen en gezellig een hapje te gaan eten. Paracas is een heel gezellig havenstadje, dus er zijn genoeg eettentjes aan de boulevard. De Peruaanse weet een goed tentje en daar is niets aan gelogen. Raoul is toch wel benieuwd waar zij denkt dat hij vandaan komt. Zij denkt als eerste aan Japan of anders China. Die zitten hier ook wel in Peru. Ook zijn er heel veel gemengde huwelijken zodat het een echte smeltkroes is. Even later komt de hoofdober naar ons toe en geeft Raoul een hand en maakt uitgebreid een praatje. De Peruaanse legt uit dat hij denkt dat Raoul de Peruaanse leider is van dit groepje toeristen, haha! Het ligt er dus maar net aan, aan wie je het vraagt.

Na de heerlijke zeevruchten nemen we samen een taxibusje terug. Zij hebben ongeveer dezelfde reisroute, dus misschien komen we hen weer tegen. Wie weet.

Vanavond gaan we om 20:15 uur met de nachtbus van Ica naar Arequipa. Als het goed is komen we de volgende ochtend aan om 09:00 uur.